تحویلم نده

گوجه نوحه می خواند، با نوای بادمجانسنج می زند فلفل، در عزای بادمجاندر میان هر برزن، کیمیا شده روغنخون شده دل گوجه، از جفای بادمجاننام آن شده الان، زعفران آویزانموز می گذارد سر، زیر پای بادمجانشال سبز چین چینش، آن ردای مشکینشقیمه کرده دل ها را، عشوه های بادمجاندر رقابتی سنگین، خسته شد اگر سکهمی دود دلار اما، پا به پای بادمجانمی شدی شبی ای کاش، دامنش به دست آرممی زدم‌ نفس یک دم، در هوای بادمجانحاجت دل ما را، خود روا بکن یارا!یا شفیع مظلومان! ای خدای بادمجان!عبدالحسین انصاری تحویلم نده...

پیراهن نوک مدادی ات ما راکشت کابینه ی حزب بادی ات ما را کشت ای دکتر شش کلاس را رد کرده! جراحی اقتصادی ات مارا کشت عبدالحسین انصاری تحویلم نده...

دارد از اعتماد می گوید، مارِ از آستین زده بیروندر میان عفونتِ کلمات، حرف های وزین زده بیرونشرم مانند دانه ی داغی، مانده بر پیشگاه پیشانیابر برگشته از حوالی دشت، گُلِ زخم از زمین زده بیروندر حضور هزارها ضحاک، ذبح شرعی شده ست بَرمایهمار روییده روی شانه ی شهر، مغز صد آبتین زده بیروندر گلو نای ناله خشکیده، آتشی کنج چاله خشکیدهداغ در بطن لاله خشکیده، زخم از پوستین زده بیروندست و پا می زند خدا در چاه، غرق در اشک می شود تمساحهمه بر منبرند الا الله، کفر از پشت دین زده بیرونجنگلی مانده از تبار تبر، ریشه اش می رسد به خون جگرزندگی بسته است بار سفر، عشق از این سرزمین زده بیرونکلماتم شکسته و خسته، همچنان می رسند پیوستهبغض بر واژه راه را بسته، شعرم از نقطه چین زده.عبدالحسین انصاری تحویلم نده...